ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που το οικονομικό επιτελείο αναζητεί τρόπους για να εισρεύσουν έσοδα στα άδεια δημόσια ταμεία, επανήλθε στο προσκήνιο ο θαλάσσιος ...
ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ που το οικονομικό επιτελείο αναζητεί τρόπους για να εισρεύσουν έσοδα στα άδεια δημόσια ταμεία, επανήλθε στο προσκήνιο ο θαλάσσιος τουρισμός.
ΣΤ. ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗΣ Αφορμή η πρόθεση της αρμόδιας υπουργού, Λ. Κατσέλη, να επανεξετάσει το καθεστώς φορολόγησης και την επιβολή έκτακτης εισφοράς στα επαγγελματικά σκάφη.
*Η θέση της Λ. Κατσέλη σηματοδοτεί τη στροφή του οικονομικού επιτελείου σε εναλλακτικούς κλάδους όπως ο θαλάσσιος τουρισμός, οι οποίοι είναι συναλλαγματοφόροι, (το 97% των πελατών είναι αλλοδαποί) και εμφανίζουν υψηλές προοπτικές ανάπτυξης.
*Ο Σταύρος Κυριακούλης είναι πρόεδρος του μεγαλύτερου ομίλου επαγγελματικών σκαφών αναψυχής της Μεσογείου και τρίτος μεγαλύτερος «παίκτης» του χώρου παγκοσμίως, με 421 πλοία όλα με ελληνική σημαία.
«Ο θαλάσσιος τουρισμός δουλεύει από τον Απρίλιο μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου και είναι ιδιαίτερα αποδοτικός. Προσελκύει πελάτες μέσου και ανωτέρου εισοδήματος, οι οποίοι ξοδεύουν περισσότερα», επισημαίνει στην «Οικονομία».
«Υπολογίζεται ότι τα αεροπορικά εισιτήρια για να έρθουν στην Ελλάδα και το κόστος ενοικίασης του σκάφους αντιστοιχούν μόλις στο 20-30% του συνολικού κόστους του ταξιδιού τους αφού ξοδεύουν επιπλέον τετραπλάσια χρήματα για διατροφή, διασκέδαση και ψώνια».
»Τονώνει, λοιπόν, ιδιαίτερα τις τοπικές οικονομίες των πολλών μικρών νησιών που επισκέπτονται τα σκάφη. Νησιά τα οποία, αν δεν υπήρχε ο θαλάσσιος τουρισμός, θα έπρεπε να ζήσουν από τους λιγοστούς τουρίστες που καταφθάνουν μόλις σαράντα μέρες το χρόνο».
Μπορεί κανείς να περιμένει ένα «μπουμ» εσόδων από τον κλάδο;
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια αύξηση 40-50% την επόμενη κιόλας χρονιά. Μπορούμε, όμως, να έχουμε σταθερά ανοδική πορεία με αύξηση 8%-10% της κίνησης και των εσόδων κάθε χρόνο. Χωρίς αυτό να επηρεάζεται από τις όποιες διεθνείς κρίσεις» συνεχίζει.
Εκτακτη εισφορά
*Η προηγούμενη κυβέρνηση ξεσήκωσε θύελλα στο χώρο του θαλάσσιου τουρισμού αφού επέβαλε έκτακτη εισφορά όχι μόνο στους ιδιοκτήτες επαγγελματικών σκαφών αλλά και στους ξένους πελάτες που θα έμεναν στη χώρα περισσότερο από σαράντα μέρες.
«Γιατί πρέπει να πληρώσει φόρο κάποιος που του άρεσε η Ελλάδα και θέλει να κάνει βόλτες με το σκάφος για δύο ή και τρεις μήνες σε διάφορα νησιά; Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ο πελάτης έχει την υποχρέωση να πληρώνει μόνο τα τέλη ελλιμενισμού του στις μαρίνες».
Αν ήθελαν να έχουν έσοδα θα μπορούσαν να καθιερώσουν ένα είδος "παράβολου" σε λογική τιμή, ανάλογα με το μήκος του σκάφους και τη διάρκεια παραμονής του».
»Αυτά θα μπορούσαν να τα προμηθεύονται οι μαρίνες από το Δημόσιο και στη συνέχεια να τα διαθέτουν στους πελάτες τους».
*Με την έκτακτη φορολογία που θέλησε να επιβάλει στα επαγγελματικά σκάφη η προηγούμενη κυβέρνηση, επεδίωκε να «τσιμπήσει» τους ιδιώτες που διαθέτουν τεράστια υπερπολυτελή σκάφη τα οποία δηλώνον ως επαγγελματικά. Αυτό γίνεται ώστε να πληρώσουν μόνο τον φόρο που αντιστοιχεί στους κόρους ολικής χωρητικότητας και να εξασφαλίζουν μειωμένα τέλη ελλιμενισμού στις μαρίνες.
Ολα αυτά «κόβοντας» εικονικά τιμολόγια ναύλωσης σε άλλους φίλους οι οποίοι, όμως, φιλοξενούνται στα σκάφη δωρεάν, αλλά έχουν τη δυνατότητα να περνούν στη συνέχεια τα τιμολόγια αυτά στις δαπάνες των επιχειρήσεών τους.
*Σύμφωνα με τον Στ. Κυριακούλη, τα «μαϊμού» επαγγελματικά σκάφη ίσως αντιπροσωπεύουν ακόμα και το 10% του συνόλου ή περί τα 100 από τα ακριβότερα motor yacht.
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαχωρίσει το κράτος τα επαγγελματικά από τα "μαϊμού" (ιδιωτικά).
Στη Σικελία, έγινε έλεγχος σε πανάκριβο ιδιωτικό σκάφος που ήταν δηλωμένο ως επαγγελματικό. Ο ιδιοκτήτης είπε ότι δεν κάνει ναυλώσεις και οι αρχές προσπαθούν να καταλάβουν ακόμη το γιατί».
Η ανάπτυξη θέλει φαντασία
Για να αναπτυχθεί ο χώρος του θαλάσσιου τουρισμού, σύμφωνα με τον Στ. Κυριακούλη, χρειάζονται υποδομές, ξεκάθαρο πλαίσιο λειτουργίας και φορολόγησης, και... φαντασία.
Η δημιουργία υποδομών καρκινοβατεί επί χρόνια και ο Στ. Κυριακούλης έχει μια εξήγηση γιατί συμβαίνει αυτό: «Ξέρετε πώς γίνεται ο σχεδιασμός στην Ελλάδα; Ο κάθε δήμαρχος ή νομάρχης σε ένα νησί θέλει την καλύτερη μαρίνα του Αιγαίου και όλοι θέλουν να φτιάξουν μια μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να υπάρχει στο απέναντι νησί. Δεν χρειάζεται, όμως, να φτιαχτούν πολλές μαρίνες αξίας 5 ή 10 εκατ. ευρώ, οι οποίες δεν πρόκειται να αποσβεστούν ποτέ. Αντίθετα θα μπορούσαν να υπάρχουν 3-4 μαρίνες σε μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, και στα τριγύρω νησιά να δημιουργηθούν πολλά μικρά, "δορυφορικά" αγκυροβόλια των πενήντα θέσεων».
»Σε αυτά θα να ανεφοδιάζονται με νερό και καύσιμα τα σκάφη, ενώ θα υπάρχει και ένα μίνι μάρκετ. Ενα τέτοιο αγκυροβόλιο κοστίζει το πολύ 500.000 ευρώ και μπορεί να είναι έτοιμο σε λιγότερο από έξι μήνες. Αυτή τη στρατηγική ακολούθησε η Κροατία και την τελευταία εικοσαετία προσελκύει κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες σκάφη».
Το ξεκάθαρο πλαίσιο και το καθεστώς φορολογίας ανταγωνιστών μας, απογείωσε χώρες όπως η Ιταλία, η Κροατία και η Τουρκία.
«Στην Τουρκία έχουμε θυγατρική εταιρεία, βάση για τα σκάφη μας και διαχειριζόμαστε μία μαρίνα. Αν η τουρκική θυγατρική μας ύψωνε τουρκική σημαία στα σκάφη της, δεν θα πληρώναμε καθόλου φόρο. Ακόμα και τώρα, όμως, που τα κότερα τα οποία νοικιάζουμε στην Τουρκία φέρουν ελληνική σημαία, ξέρω ότι πληρώνω φόρο ανάλογα με τα κρεβάτια που διαθέτει το κάθε πλοίο: Διακόσια δολάρια το κρεβάτι. Τίποτε άλλο».
Ο Στ. Κυριακούλης αναφέρεται στο ριζοσπαστικό μοντέλο που υιοθέτησαν οι Γάλλοι για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στη Μοζαμβίκη μέσω του θαλάσσιου τουρισμού. Σε αντιδιαστολή αναφέρεται στην έλλειψη φαντασίας στην Ελλάδα.
«Κάποτε είχα δημουργήσει μια μικρή ναυπηγοεπισκευαστική βάση σε ένα νησί του ανατολικού Αιγαίου για να επισκευάζω γρήγορα τα ιπτάμενα δελφίνια με τα οποία πραγματοποιούσα δρομολόγια στην περιοχή. Απασχολούσα εξήντα ντόπιους ναυτικούς, αλλά ξεσηκώθηκε ένας σύλλογος της Εκκλησίας. Ζήτησα, λοιπόν, από τις τοπικές αρχές να μου νοικιάσουν για είκοσι χρόνια μια έρημη βραχονησίδα για να φτιάξω εκεί μια υποτυπώδη επισκευαστική μονάδα, χωρίς κτίρια αλλά με τροχόσπιτα. Κι ας έλθουν να μου πουν οι Τούρκοι να φύγω, τους είπα. "Ασε καλύτερα", μου είπαν».
Ομως, το Αιγαίο θα μπορούσε να γεμίσει με μικρές βάσεις σε βραχονησίδες από τις οποίες θα παραδίνονταν τα σκάφη στους ξένους πελάτες. Εμείς θα τους παίρναμε από το αεροδρόμιο του κοντινού μεγάλου νησιού και θα τους πηγαίναμε στη βραχονησίδα. Οι ξένοι που νοικιάζουν σκάφος δεν ενδιαφέρονται για ξενοδοχεία, να πάρουν το σκάφος και να φύγουν θέλουν. Αρα δεν θα τους πείραζε καθόλου αυτή η λύση».