Η έκθεση με τίτλο Η Ακρόπολη στο Βυθό έχει ως αφετηρία τα λεγόμενα citadels on ships τα οποία είναι δωμάτια ασφαλείας κρυμμένα μέσα σε πολεμικά πλοία ή ακόμα και σε μεγάλα σκάφη αναψυχής. Σύμφωνα με τη γλώσσα της ναυσιπλοΐας, το citadel (ελληνική μετάφραση ακρόπολη ή κάστρο), είναι ένα οχυρό όπου μπορούν να βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο κατά τη διάρκεια πολέμου, πειρατείας ή γενικότερα κάποιου εξωτερικού κινδύνου.
Συνήθως έχουν οπλικό εξοπλισμό και ειδικό σύστημα επεξεργασίας αέρα ώστε να καθιστούν δυνατή την παραμονή μέσα σε αυτά. Σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται σε ένα πολύ καλά κρυμμένο σημείο του σκάφους που δεν μπορεί να ανιχνευθεί από τον εξωτερικό κίνδυνο και η πόρτα τους ασφαλίζει και απασφαλίζει μόνο από τον χειριστή ηλεκτρονικού τηλεχειριστηρίου.
Ο χειριστής μπορεί να ακινητοποιήσει το πλοίο ώστε να αποτρέψει τη μετακίνησή του από την εξωτερική απειλή. Το κόστος κατασκευής τους είναι υπέρογκο και σε περιπτώσεις που αυτή δεν είναι εφικτή αντίστοιχο δωμάτιο διαμορφώνεται στο σημείο που βρίσκεται η μηχανή του πλοίου.
Η έκθεση στοχεύει να προσδιορίσει διαφορετικά την έννοια του οχυρού, του ορίου, της μνήμης, της κατοίκησης, του αποκλεισμού και του εγκλεισμού, σε σχέση με τη συλλογική και την ατομική σφαίρα. Σε μια εποχή́ ασταθών αξιών και συνεχών αλλαγών των κοινωνικών παραμέτρων, η θέση του ατόμου και του συνόλου ορίζεται από́ μια επισφαλή́ συνθήκη μέσα στην οποία βάλλονται οι κοινωνικές αξίες.
Όπως αναφέρει ο Lars Bang Larsen (στο άρθρο του ‘’The Society of Social Qualities’’), ..η ιδέα μιας κοινωνίας χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι ουσιαστικά η καταγγελία μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει να παράσχει μια ποιοτική ζωή για τους πολίτες της. Στην κοινωνία χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά η συστημική πίεση σε πολιτιστικούς και δημοκρατικούς θεσμούς καταλήγει στην κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών...Και έτσι η ιδέα του κράτους ως προστάτη και παιδαγωγού δεν είναι πια πιστευτή.
Προϋποθέτοντας την ύπαρξη μιας Ακρόπολης στο Βυθό η έκθεση θέτει ερωτήματα σε σχέση με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση του σήμερα. Τι μπορεί να συμβεί όταν μια ομάδα ανθρώπων αναγκαστεί να συμβιώσει σε ένα κουτί στο νερό; Τι σημαίνει κίνδυνος στη σύγχρονη κοινωνία; Τι μπορεί να εμπεριέχει ένα κουτί που εγκλωβίζει ανθρώπους σε μία κατάσταση; Ποια θεωρείται εξωτερική απειλή;
Στην Ακρόπολη στο Βυθό η σύγχρονη εικαστική πρακτική́ κωδικοποιείται ως ένα σύστημα σημαινόντων (signifiers) όπου ενώνονται το προσωπικό́ και το συλλογικό́. Συνεπώς, μια κοινωνία σε επισφαλή́ κατάσταση επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό́ τη θέση του εικαστικού, του στοχαστή, του συγγραφέα, την έκφρασή του και το ίδιο το έργο μέσα σε έναν ετερογενή́ χώρο αλλά́ πάντα στο χρονικό́ πλαίσιο της συγχρονικότητας (contemporaneity).
Οι συμμετέχοντες ανιχνεύουν τα όρια της συνύπαρξης, τα αίτια της απομάκρυνσης καθώς και τα δίκτυα, τα σύνορα και τις δομές που μας κατακερματίζουν ή μας ενώνουν στο χώρο και στο χρόνο.
Συμμετέχοντες: Ανδρέας Αγγελιδάκης, Χρήστος Αθανασιάδης, Δημήτρης Ανδρεάδης, Αριστείδης Αντονάς, Κατερίνα Αποστολίδου, Νίκος Αρβανίτης, Δήμητρα Βάμιαλη, Γιάννης Βαρελάς, Αλέξανδρος Βασμουλάκης , Ανέστης Ιωάννου, Ιωάννα Κωστίκα, Αντώνης Κιουρκτσής, Κωνσταντίνος Κωτσής, Βαρβάρα Λιακουνάκου, Βίκυ Μπέτσου, Φανούρης Μωραίτης, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Πάνος Παπαδόπουλος, Άγγελος Πλέσσας, Σωκράτης Σωκράτους, Αλέξανδρος Τζάννης, Θεόφιλος Τραμπούλης, Πάνος Χαραλάμπους, Θάλεια Χιώτη, Κώστας Χριστόπουλος, Βαγγέλης Χούρσογλου, ATH 1281, Anastasia Ax, Caroline May, Pélagie Gbaguidi, Prinz Gholam, Hiwa K., Anton Kats, Em Kei, Anja Kirschner-David Panos, Fermín Jiménez Landa