Ακόμη κι αν δε ζούσαμε τότε, πολλοί μαθητές γνωρίζουμε για τις φημισμένες ''καταλήψεις του 99' ", ακούγοντας ιστορίες από τους μεγαλύτερους για τους ...
Μπορεί όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά καταλήψεις γίνονται ακόμη σε Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας.
Είναι μια μορφή αντίδρασης από μεριάς της μαθητικής κοινότητας, ένας τρόπος έκφρασης των αιτημάτων τους, ένας τρόπος να ακουστούν και να εκφράσουν την ανάγκη τους για συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την εκπαιδευτική τους πορεία και τη μελλοντική τους σταδιοδρομία.
Κατά τη γνώμη μου, ως νυν μαθητής και μέλος του 15μελούς του σχολείου μου , κύριο πρόβλημα για την παραπάνω πραγματικότητα, είναι η ίδια η φύση των 15μελών συμβουλίων.
Δεν ξέρω ποια ήταν η κατεύθυνση όταν αρχικά τα θεσμοθετούσαν ή αν τα δεδομένα ήταν διαφορετικά τότε, στις μέρες μας πάντως είναι γεγονός ότι τα 15μελή υπολειτουργούν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα μπορούσα να πω ότι είναι ο αριθμός των μελών.
15 άτομα είναι υπερβολικά, με αποτέλεσμα στις περισσότερες συναντήσεις του συμβουλίου να δημιουργείται μία "χάβρα Ιουδαίων".
Προσωπικά, θα πρότεινα μείωση του αριθμού των μελών. Το πιο σύνηθες φαινόμενο είναι τα 10 τουλάχιστον μέλη να είναι μαθητές τις Γ’ Λυκείου οι οποίοι αρκετό καιρό πριν τις Πανελλήνιες εξετάσεις σταματούν να ασχολούνται με τα θέματα του συμβουλίου, αφού στρέφονται στο διάβασμα.
Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις μαθητών της Α’ Λυκείου να εκλέγονται μέλη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ίση εκπροσώπηση όλων των τάξεων.
Ως λύση της άνισης εκπροσώπησης, θα πρότεινα είτε μέλη του μαθητικού συμβουλίου να είναι οι πρόεδροι κάθε τμήματος, είτε να υπάρχει αναλογία στα πόσα μέλη από κάθε τάξη θα εκλέγονται στο συμβούλιο. Για παράδειγμα 3 μέλη από κάθε τάξη (Α', Β' και Γ'' αντίστοιχα).
Άλλο ένα πρόβλημα, είναι το γεγονός ότι ο θεσμός του 15μελούς είναι ''φυλακισμένος" στους τοίχους του σχολείου. Το 15μελές θα έπρεπε να έχει φωνή στην τοπική κοινωνία.
Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί κάποιο όργανο συνεδριάσεων των 15μελών σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Για παράδειγμα, κάθε σχολείο του δήμου, να επιλέγει 3 αντιπροσώπους οι οποίοι θα συναντηθούν με τους μαθητές-εκπροσώπους όλων των σχολείων του εκάστοτε δήμου και θα συζητήσουν για τα κοινά τους προβλήματα, θα εκλέξουν αντιπροσώπους για το περιφερειακό μαθητικό συμβούλιο και θα παρέμβουν αν χρειαστεί, στην εκπαιδευτική διαδικασία, αφού πλέον θα έχουν μεγαλύτερη ισχύ, ζητώντας ακροάσεις από τον δήμο ή τον αντίστοιχο θεσμό.
Έτσι, η φωνή της μαθητικής κοινότητας θα ακουστεί, και ακραίες ενέργειες, όπως οι καταλήψεις θα αποφευχθούν.
Γιατί, άλλο να μιλάμε για το δεκαπενταμελές ενός μόνο σχολείου και άλλο για το περιφερειακό μαθητικό συμβούλιο.
Άλλο μέγεθος, άλλη δύναμική και ισχύς.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι με την αναθεώρηση του θεσμού των μαθητικών κοινοτήτων, πολλά προβλήματα θα λυθούν και οι μαθητές θα αποκτήσουν φωνή χωρίς να στρέφονται σε ακραίες ενέργειες όπως οι καταλήψεις προκειμένου να εκφράσουν τα προβλήματα τους.
Ξέρουμε άλλωστε, ότι τα συμβούλια αυτά είναι μικρογραφίες της βουλής, ένας προθάλαμος της ενασχόλησης των μαθητών με τα κοινά.
Είναι σημαντικό να καταρριφθεί το στερεότυπο ότι όλοι οι μαθητές λυκείου είμαστε αδαείς καταληψίες.
Αυτό που ζητάμε εδώ και καιρό είναι η συμμετοχή μας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Αποφάσεις οι οποίες δεν επηρεάζουν τον Βουλευτή ο οποίος ακολουθεί μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή, αλλά τον μαθητή ο οποίος αγωνιά καθημερινά για το μέλλον του.
Είναι ώρα η παιδεία να γίνει αντικείμενο υπερκομματικών προσπαθειών, με απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός σταθερού και αξιοκρατικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Γιατί όπως είπε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ:
«Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονο μας».
*Γράφει ο Πέτρος Αποστολάκης, μαθητής της Β' Λυκείου