Αυτή η Μύκονος σκοτώνει τα παιδιά της - Πρώτο ΘΕΜΑ

Νησί του κοσμοπολιτισμού και της ευδαιμονίας, της ξέφρενης διασκέδασης και του ηδονισμού, των κροίσων και των νεόπλουτων, των ορδών πιτσιρικάδων και της κρουαζιέρας των συνταξιούχων, των ανοιχτών πάρτι και των πριβέ οργίων. Το μέρος-πολυμίξερ όπου όλα μπορούν να συμβούν και να χωρέσουν, χωρίς διακρίσεις και μέτρο, χωρίς όρια και πλαφόν. Ολα όσα συνθέτουν τον λεγόμενο μυκονιάτικο μύθο δηλαδή, εκείνον που εκτόξευσε αυτή τη μικρή άγονη νησιωτική λωρίδα στους top ταξιδιωτικούς προορισμούς και παραφούσκωσε με χρήμα τα ταμεία των τοπικών επιχειρήσεων. Και ως είθισται, η εθιστική γλύκα του χρήματος έφερε την κερδοσκοπία και την αλαζονεία, την αμετροέπεια και την ασυδοσία, με τους μεν επιχειρηματίες να λύνουν και να δένουν με την ανοχή των τοπικών αρχών και τους δε ξεζουμισμένους παραθεριστές να ζουν το παραμύθι της μυκονιάτικης παραζάλης ρουφώντας μοχίτο με καμάρι επειδή καβάτζωσαν ως δήθεν σημαίνοντα πρόσωπα τις πρώτες ξαπλώστρες-πίστα. Μόνο που τα παραμύθια έχουν και δράκους που παραφυλάνε και κάποιες φορές αρκεί ένα δυνατό φύσημα του Αιόλου για να ξηλώσει το παραπέτασμα της ευδαιμονίας και να αποκαλύψει τη γυμνή αλήθεια της ατασθαλίας - και μια φαινομενικά αθώα φουσκωτή σαμπρέλα να μεταμορφωθεί σε φονικό όπλο για ανήλικα παιδιά. Οσοι έχουν βρεθεί στις οργανωμένες παραλίες του νησιού με τις στρατιές από ξαπλώστρες και τα ενδιάμεσα οργανωμένα κέντρα θαλάσσιων σπορ και ενοικίασης τζετ σκι και σκαφών, έχουν μια ιδέα για τις επικρατούσες συνθήκες. Συνηθισμένη η εικόνα, με τους γονείς να λιάζονται στις ξαπλώστρες μαζί με τους φίλους τους πίνοντας, συζητώντας και γελώντας, με τα παιδιά πάνω από το κεφάλι τους να διακόπτουν συνεχώς την καλοπέρασή τους ζητώντας επιμόνως μια βόλτα με τη «σαμπρέλα». «Μπαμπά, άσε με κι εμένα να κάνω. Τον Γιώργο και τη Μαρία τους άφησαν οι γονείς τους», είναι η συνηθισμένη καθημερινή γκρίνια που ακούγεται εκατοντάδες φορές στις οργανωμένες παραλίες, ενίοτε και από τα ίδια παιδιά προς τους ίδιους γονείς οι οποίοι, προκειμένου να βρουν την ησυχία τους ή από φόβο μήπως εκτεθούν στα μάτια των φίλων τους ότι τσιγκουνεύονται το τσουχτερό αντίτιμο της βόλτας (30 ευρώ πάνω κάτω), τελικά συναινούν. Με το σκεπτικό ότι «για να κάνουν τόσα παιδιά κάθε μέρα σαμπρέλες, για τόσα χρόνια πια, σε μια τόσο γνωστή και οργανωμένη παραλία, δεν μπορεί, θα τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας», οι γονείς εφησυχάζουν για την ασφάλεια των παιδιών τους, επιτρέποντας και στους ίδιους να συμπαρασυρθούν στο γενικότερο κλίμα θετικής ενέργειας και ευδαιμονίας. Γονείς και παιδιά, φίλοι και παρέες, συνετοί και άφρονες στροβιλίζονται όλοι μαζί στη δίνη της περίφημης μυκονιάτικης τρέλας και οι επιχειρηματίες από τη μεριά τους εξακολουθούν ανενόχλητοι να κάνουν τη δουλειά τους εισπράττοντας έναν σκασμό λεφτά την ημέρα χωρίς κανένας να μπαίνει στον κόπο να ελέγξει όχι μόνο τη μονιμότητα της επιχείρησης -αυτό δεν θα το κάνει σίγουρα ένας ιδιώτης- ούτε καν την τήρηση των προβλεπόμενων από τον νόμο μέτρων ασφαλείας προκειμένου να μην κλαίμε όλοι στο τέλος - και κυρίως να μιλάμε για «κακιά στιγμή».

«Αν μια γυναίκα...»

Κάποτε, σε μια παρέα, μια πολύ γνωστή κυρία, σύζυγος επιφανούς και πανίσχυρου επιχειρηματία, σχολιάζοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα λαγνείας, ελευθεριότητας και ηδονισμού που επικρατεί στο νησί, είπε χαρακτηριστικά: «Αν μια γυναίκα θέλει να χάσει τον άνδρα της, τον αφήνει να πάει στη Μύκονο». Παραφράζοντας, θα μπορούσε να πει κανείς σήμερα το ίδιο για τους γονείς και τα παιδιά τους - και όχι με το δάχτυλο υψωμένο κάνοντας ηθικοπλαστικά κηρύγματα. Και εξηγούμεθα. Είναι γνωστό σε όλους όσοι συχνάζουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, στο νησί -που παρεμπιπτόντως έχει όλα τα καλά του κόσμου από μόνο του- ότι η μείξη όλων αυτών των διαφορετικών ανθρώπων, νοοτροπιών και αντιλήψεων γίνεται ενίοτε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ -σαν να βάζεις σε σέικερ σαμπάνια, βότκα, σαμπούκα, τεκίλα, ούζο και ρακί- το οποίο αν το πιεις μονορούφι, πας στην Εντατική, αν δοκιμάσεις μια γουλίτσα, γελάς σαν χάχας ή ξερνάς. Εγκειται εν ολίγοις στις αντιστάσεις του καθενός, στην παιδεία του, στις αντιλήψεις του, στις αρχές και στις αξίες του για το αν θα λάβει μέρος σε αυτό το τρελό γαϊτανάκι της ασυδοσίας, της αυθαιρεσίας, του τυχοδιωκτισμού, των οργίων και του τραμπουκισμού -αποτέλεσμα της πλήρους ανοχής και του εύκολου κέρδους που φέρνει η ιλιγγιώδης τουριστική ανάπτυξη- ή θα παραμείνει «βράχος» μιας υγιούς νοοτροπίας, όπως εκείνων που αγαπάνε το νησί με τον αθώο, παλιό τρόπο, απολαμβάνοντας τις ομορφιές του, τις υψηλές τουριστικές υποδομές και τις δεκάδες εναλλακτικές του.

Τα πάντα βορά στο χρήμα

Δυστυχώς, στη Μύκονο χρόνια τώρα η παρέλαση των ορδών των νεόπλουτων οικογενειών, και όχι μόνο, που μόστραραν τα εύκολα πλούτη τους σε μια ανελέητη επίδειξη βαρύγδουπων status symbols -τα ντους με δίλιτρες πανάκριβες σαμπάνιες, τα χρυσά Rolex ασορτί με τα Cayenne, τα κομβόι με τις Φιλιππινέζες και το ύφος Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς- έδωσαν μια πρώτης τάξεως λαβή στις κερδοσκοπικές επιχειρηματικές πρακτικές (του τύπου «κάτσε να σου τα πάρουμε τώρα, ηλίθιε, τυρέμπορα»), με τους μεν «φορτωμένους» παραθεριστές να καμαρώνουν σαν αρκούδες που έκαναν τον γύφτο μάγκα, τους δε επιχειρηματίες να κυκλοφορούν ως μικροί Ωνάσηδες χωρίς να δέχονται μύγα στο σπαθί τους για τα όποια ψελλίσματα περί αισχροκέρδειας.

Αν και οι ορδές των νεόπλουτων Ελλήνων με τις επιδεικτικές τάσεις περιορίστηκαν εύλογα στα χρόνια του μνημονίου, η τοξικότητα των νοοτροπιών παραμένει σε κάποιον βαθμό, η οποία σε συνδυασμό με το γενικότερο ενεργειακό περιβάλλον των δυνατών μουσικών, των δροσερών ποτών στην ξαπλώστρα, του πλήθους των προκλητικά ημίγυμνων κοριτσιών και αγοριών που είδαν τον «θυρεό στην πόρτα του νησιού» και τρύπωσαν, ενίοτε οδηγούν σε κάμψη των αντιστάσεων ακόμα και σε σώφρονες, πόσο μάλλον σε κάφρους και ανεγκέφαλους, γονείς και μη. Κατά «το σάπιο μήλο χαλάει και τα καλά μέσα στο ίδιο καφάσι», δεν είναι τυχαίο το ότι μια χαρά οικογενειάρχες, άνθρωποι με μετριοπαθές γενικά lifestyle στην κανονική τους ζωή, στη μυκονιάτικη περιρρέουσα ελευθεριότητα αφήνονται και εκείνοι να χαλαρώσουν από τα δεσμά των «μη» και των «πρέπει», χάνοντας κάποιες φορές το διαχωριστικό όριο μεταξύ χαλάρωσης και ασυδοσίας. Κι αν το χάνουν οι γονείς, τα ανήλικα παιδιά που χρειάζονται καθοδήγηση και μπούσουλα σε ένα τέτοιο περιβάλλον απόλυτου μπάχαλου, όπου δίπλα τους χορεύουν και ουρλιάζουν γυμνοί και μεθυσμένοι και παραδίπλα τους φεύγουν με τσίτα τα γκάζια σαμπρέλες με συνομήλικα να ουρλιάζουν από έκσταση, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πόσο γρήγορα χάνεται η μπάλα. Δυστυχώς λίγοι είναι οι γονείς που συνοδεύουν παιδιά κάτω από 16 στα ταχύπλοα, προτιμώντας το διάστημα αυτό να χαλαρώνουν με τους δικούς τους φίλους, μπουκώνοντας με γενναίο χαρτζιλίκι τα τέκνα τους, όπως και λίγοι είναι οι γονείς που θα συνοδεύσουν αντίστοιχα τις παρέες των 16χρονων παιδιών τους στις βόλτες στα μπαράκια της Χώρας, εκεί όπου γίνεται το άλλο μπάχαλο.

Με τούτα και με κείνα, ο καθένας πρέπει να κάνει τον απολογισμό του και να αναλάβει τις ευθύνες του. Αλλος για λόγους ανατροφής, διαπαιδαγώγησης και ασφάλειας της ζωής των δικών του ανθρώπων και άλλος για λόγους νομιμότητας, δημόσιας ευθύνης, ελέγχου παρατυπιών και εξώφθαλμων παρανομιών που βάζουν σε κίνδυνο ζωές πολιτών. Διότι όταν η ίδια η δήμαρχος μιλάει για «νόμιμη άδεια της επιχείρησης ενοικίασης» χωρίς να αναφέρεται στο γεγονός ότι πάνω στο σκάφος δεν υπήρχε δεύτερο εξουσιοδοτημένο άτομο με τις απαιτούμενες γνώσεις ναυαγοσωστικής όπως προβλέπει ο νόμος, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το όνειρο από τον εφιάλτη της τουριστικής ανάπτυξης το χωρίζει ένα «τσικ». Και αυτό λέγεται ατασθαλία.

Μαφιόζικα κυκλώματα λυμαίνονται τα καλά πόστα

των Δημήτρη Πώποτα, Άριας Καλύβα

Με έναν γερασμένο νόμο του 1999 επί υπουργίας του Σταύρου Σουμάκη υπολειτουργεί η τεράστια «βιομηχανία» των θαλάσσιων μέσων αναψυχής χωρίς πολλές φορές να τηρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας - θυσία στον βωμό του κέρδους... Οταν όμως σε κάθε παραλία της χώρας λειτουργεί τουλάχιστον ένα πόστο θαλάσσιων σπορ που κάποιοι για να προσελκύσουν πελατεία βαφτίζουν ακόμη και «σχολή», τότε, όπως αποδείχθηκε, είναι θέμα χρόνου να συμβεί το μοιραίο...

Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στα θαλάσσια σπορ. Κάποιοι λένε ότι είναι χιλιάδες αφού μόνο στη Ρόδο λειτουργούν περίπου 100, στην Κέρκυρα 120, ενώ την τελευταία διετία παρατηρείται εισβολή κυρίως επιχειρηματιών από τη Ρωσία που επενδύουν σε... θολά νερά. Οι ίδιοι οι «υγιείς» επιχειρηματίες του συγκεκριμένου κλάδου ζητούν από την πολιτεία να βάλει τάξη στο χάος που επικρατεί στις παραλίες και μάλιστα από το περσινό καλοκαίρι με υπομνήματα και αναφορές στη Βουλή ζητούν από το ελληνικό κράτος να σκύψει πάνω στα προβλήματά τους.

Μοιάζει απίστευτο το πόσο δαιδαλώδης είναι ο μηχανισμός λειτουργίας του όλου συστήματος. Τις θέσεις στις παραλίες, τα λεγόμενα πόστα, καθορίζει μια τριμελής επιτροπή και εμπλέκεται και το υπουργείο Οικονομικών, τις προϋποθέσεις και τους ελέγχους το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ενώ τις δημοπρασίες και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τα παίρνει η εκάστοτε δημοτική αρχή. Ετσι, δεν λείπουν οι καταγγελίες αλλά και οι φωνές που μιλάνε για κυκλώματα που λυμαίνονται τις παραλίες, χρησιμοποιώντας μαφιόζικες μεθόδους και κόλπα άλλων δεκαετιών για να έχουν τον έλεγχο των επίμαχων κερδοφόρων σημείων.

Οι επιχειρηματίες διαμαρτύρονται επειδή οι έλεγχοι από το Λιμενικό είναι πολλοί και δεν μπορούν να δουλέψουν, λέγοντας ότι ο νόμος τούς απαγορεύει να στήσουν ακόμη και υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, ενώ συνιστούν τις αρμόδιες υπηρεσίες να κοιτάξουν τι γίνεται στο εξωτερικό και να ενεργήσουν ανάλογα. Από την άλλη, τουρίστες και εργαζόμενοι στον συγκεκριμένο κλάδο καταγγέλλουν καθεστώς ασυδοσίας και έλλειψη ελέγχων. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Λιμενικού Σώματος, από τις 11 Ιουνίου του 2014 έως και την περασμένη Κυριακή, σε όλη τη χώρα διενεργήθηκαν 8.882 έλεγχοι και διαπιστώθηκαν 1.027 παραβάσεις.

Οι προϋποθέσεις, τα κυκλώματα και οι εκβιασμοί

Ο τρόπος που χορηγούνται οι άδειες λειτουργίας καθορίζεται από το άρθρο 22 του νόμου Σουμάκη του 1999, που αναφέρει: «Η άδεια δίνεται από το κατά τόπο αρμόδιο λιμεναρχείο σε θέση (πόστο) που καθορίζει η επιτροπή του άρθρου 35». Η επιτροπή αυτή αποτελείται από τον προϊστάμενο της λιμενικής αρχής, έναν της περιφερειακής αυτοδιοίκησης και έναν εκπρόσωπο του φορέα που έχει την οικονομική εκμετάλλευση του χώρου, δηλαδή της τοπικής αυτοδιοίκησης ή του ΕΟΤ. Στο πρώτο στάδιο ο ενδιαφερόμενος υποβάλλει στη λιμενική αρχή την αίτηση στην οποία περιγράφει με λεπτομέρειες όλα τα θαλάσσια μέσα αναψυχής που θα χρησιμοποιήσει για τη συγκεκριμένη θέση και στη συνέχεια, αν πάρει το ΟΚ, προχωράει στο δεύτερο στάδιο. Και πάλι πρέπει να συγκεντρώσει πολλά δικαιολογητικά: από ασφαλιστική κάλυψη αστικής ευθύνης μέχρι βεβαίωση της ΔΟΥ ότι έχει δηλωθεί η έναρξη άσκησης επαγγέλματος και ποινικό μητρώο.

Στη συνέχεια ξεκινάει η φάση της δημοπρασίας όπου για διάφορες περιοχές της Ελλάδας έχουν ακουστεί πολλά. Ακόμη και για κυκλώματα εκβιαστών που λυμαίνονται συγκεκριμένες ζώνες εφαρμόζοντας νόμους της μαφίας. Τα ποσά που απαιτούνται για να κερδίσει κάποιος μια θέση... στον ήλιο ξεκινούν από 5.000 ευρώ και φτάνουν μέχρι 25.000. Απ’ αυτά το 80% πηγαίνει στον δήμο, ενώ η διάρκεια του συμβολαίου είναι για μία σεζόν.

Τι ισχύει στα χαρτιά

Βέβαια, αυτά που προβλέπει ο νόμος ως προϋποθέσεις για να λειτουργήσουν οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις μέχρι αυτά που εφαρμόζονται στην πραγματικότητα απέχουν πολύ. Συγκεκριμένα, σε ό,τι έχει να κάνει με το θαλάσσιο έλκηθρο («μπανάνα» κ.λπ.) αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι:

- Οι επιβαίνοντες να γνωρίζουν κολύμβηση και παράλληλα να φέρουν ατομικά σωσίβια-ζώνη και απαγορεύεται η χρήση φουσκωτών σωσιβίων.
- Το σκάφος να είναι ταχύπλοο, να έχει την αναγκαία ισχύ για να έλξει το έλκηθρο με τα επιβαίνοντα άτομα. Ειδικότερα το σκάφος να φέρει και ένα μεταλλικό εφεδρικό δοχείο καύσιμης ύλης με πώμα ασφαλείας και περιεχόμενο τουλάχιστον τριών λίτρων.
- Το σχοινί έλξης να είναι σύμφωνα με τις κατασκευαστικές περιγραφές και να έχει τη δυνατότητα να επιπλέει στη θάλασσα.
- Το σημείο πρόσδεσης του σχοινιού στο σκάφος και στο έλκηθρο να είναι σε άριστη κατάσταση και να έχει τη δυνατότητα να αντεπεξέλθει στη δύναμη της έλξης που δημιουργείται από την ταχύτητα του σκάφους η οποία δεν επιτρέπεται να είναι μεγαλύτερη των 25 κόμβων.
- Απαγορεύεται η διενέργεια θαλάσσιου έλκηθρου όταν επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες καθώς και πριν την ανατολή και μετά τη δύση του ηλίου.
- Στο σκάφος να επιβαίνουν δύο άτομα από τα οποία ο ένας είναι χειριστής και κατέχει τα τυπικά προσόντα.
- Οι επιβαίνοντες στο θαλάσσιο έλκηθρο να είναι ηλικίας τουλάχιστον 16 ετών και όχι περισσότεροι από τις θέσεις με τα αντίστοιχα ζεύγη χειρολαβών. Για τα μικρότερα ηλικίας άτομα επιτρέπεται η επιβίβαση μετά από συγκατάθεση του ασκούντος τη γονική μέριμνα με την οποία βεβαιώνεται παράλληλα ότι ο ανήλικος γνωρίζει κολύμβηση.
- Η διαδρομή του σκάφους που έλκει το θαλάσσιο έλκηθρο να είναι απαλλαγμένη από υφάλους, βραχονησίδες αγκυροβολημένα ή παραπλέοντα σκάφη ώστε να εξασφαλίζεται η αποτροπή ατυχήματος.
- Από κάθε ταχύπλοο σκάφος επιτρέπεται η έλξη ενός μόνο θαλάσσιου έλκηθρου.
- Απαγορεύεται σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων των πλωτών σημαντήρων που επισημαίνουν τα όρια μέχρι τα οποία φτάνουν συνήθως οι λουόμενοι.
- Η εκκίνηση και η επιστροφή του ταχύπλοου σκάφους επιτρέπεται εφόσον διενεργείται εντός του οροθετημένου διαύλου και δεν αναπτύσσει ταχύτητα μεγαλύτερη των πέντε κόμβων.
- Σε ό,τι έχει να κάνει με το θαλάσσιο δαχτυλίδι, το σπορ με το οποίο έγινε και το δυστύχημα στο Καλό Λιβάδι της Μυκόνου με θύμα το δεκάχρονο αγοράκι, ο νόμος αναφέρει ακριβώς τα ίδια με την περίπτωση της «μπανάνας» με την εξής διαφορά: «Από κάθε ταχύπλοο σκάφος επιτρέπεται η έλξη τεσσάρων μονοθέσιων ή δύο διθέσιων θαλάσσιων δακτυλιδιών».
Στην περίπτωση των τζετ σκι τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Εκτός από τους όρους που ισχύουν στις περιπτώσεις της «μπανάνας» και του θαλάσσιου δακτυλιδιού:
- Ο χειρισμός των τζετ σκι ανεξάρτητα από τον τύπο και την ταχύτητα, απαγορεύεται από άτομα τα οποία δεν έχουν άδεια ταχύπλοου ή θαλάσσιου μοτοποδηλάτου.
- Απαγορεύεται η έλξη ατόμου από τζετ σκι για την εκτέλεση θαλάσσιου σκι, μπανάνας ή δακτυλιδιού.
- Η κυκλοφορία απαγορεύεται: Α) σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων από το εξωτερικό μέρος των πλωτών σημαντήρων που επισημαίνουν τα όρια που φθάνουν οι λουόμενοι. Β) Σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων από το σημείο που φθάνουν οι λουόμενοι όταν δεν υπάρχουν σημαντήρες. Γ) Με ταχύτητα μεγαλύτερη των 5 κόμβων σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων από την ακτογραμμή στις περιοχές που δεν υπάρχουν λουόμενοι.
- Οι εκμισθωτές τζετ σκι διαθέτουν σύστημα αυτόματης σβέσης, από απόσταση τουλάχιστον χιλίων μέτρων (control panel) για να το χρησιμοποιήσουν σε περίπτωση που διαπιστώσουν ότι οι μισθωτές δημιουργούν κινδύνους για την ασφάλεια των λουόμενων, της ναυσιπλοΐας κ.λπ.
- Απαγορεύεται η χορήγηση άδειας εκμίσθωσης για περισσότερα από τρία θαλάσσια τζετ σκι.

Τέταρτο ατύχημα μέσα σε έναν μήνα με τζετ σκι και «μπανάνες»

Ο τραυματισμός του 10χρονου παιδιού στο Νησί των Ανέμων ήταν μεν ο πρώτος θανατηφόρος, αλλά ήταν και το τέταρτο ατύχημα μέσα σε έναν μήνα. Στα μέσα Ιουλίου, ένας ψαροντουφεκάς χτυπήθηκε από διερχόμενο τζετ σκι στην Παλαιά Φώκαια. Στις 2 Αυγούστου στη Ρόδο μια 13χρονη τραυματίστηκε πάλι από τζετ σκι, ενώ στις 7 Αυγούστου στους Παξούς ένας Ιταλός τουρίστας έχασε το χέρι του από χτύπημα με μικρό φουσκωτό. Βέβαια, 150 άνθρωποι από την 1η Ιουνίου έχασαν τη ζωή τους κολυμπώντας σε κάποιες από τις παραλίες της χώρας. Πέρυσι, σημειώθηκαν τέσσερις σοβαροί τραυματισμοί από ταχύπλοα σκάφη, τρεις από τζετ σκι, ενώ ένα παιδί τραυματίστηκε κάνοντας «μπανάνα».

Για τους λόγους αυτούς το Λιμενικό έχει πραγματοποιήσει μέχρι στιγμής 8.882 ελέγχους σε ταχύπλοα, τζετ σκι και επιχειρήσεις με θαλάσσια μέσα αναψυχής καταγράφοντας 1.027 παραβάσεις. Μόνο στην περιοχή των Κυκλάδων οι έλεγχοι έφτασαν τους 1.020, ενώ πρωταθλητές στους ελέγχους και τις παραβάσεις αναδεικνύονται μέχρι στιγμής τα Ιόνια νησιά με 1.290 ελέγχους και 250 παραβάσεις.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Αποστολή στη Μύκονο Ελένη Καραθάνου

Λίγες μόλις ώρες μετά τον τραγικό θάνατο του 10χρονου αγοριού από την προπέλα σκάφους στην παραλία Καλό Λιβάδι, τα τζετ σκι και τα σκάφη της εμπλεκόμενης με το δυστύχημα επιχείρησης θαλάσσιων σπορ είναι δεμένα στην ακτή. Είναι το μόνο που φαίνεται να έχει αλλάξει. Κατά τα άλλα, η σύζυγος του ιδιοκτήτη καλωσορίζει στις ξαπλώστρες τους λουόμενους που θέλουν να απολαύσουν το μπάνιο τους, ενώ το μπαλάκι των ευθυνών πάει κι έρχεται μεταξύ των αρμοδίων, που προτιμούν να μιλάνε για «κακή στιγμή». Το αγοράκι, που απλά ήθελε να παίξει με τη θαλάσσια σαμπρέλα, δεν είναι πια εδώ. Αλλού, όμως, είναι και όλες οι υπεύθυνες για τον έλεγχο των παραλιών Αρχές, αλλά αυτές τουλάχιστον χαίρονται τη ζωή τους.

Η κυρία Βίκυ Μπασιανά, η σύζυγος του ιδιοκτήτη της εμπλεκόμενης επιχείρησης θαλάσσιων σπορ, είναι από νωρίς στο πόδι. Την Τρίτη το πρωί της 12ης Αυγούστου -μία μέρα μετά την τραγική απώλεια του ανήλικου αγοριού, που από λάθος χειρισμό του οδηγού του σκάφους χτυπήθηκε θανάσιμα από την προπέλα- ο σύζυγός της μαζί με τον οδηγό κρατούνταν από τις λιμενικές αρχές, μέχρι τελικά να αφεθούν ελεύθεροι λίγες ώρες αργότερα, μετά την προφορική εντολή του εισαγγελέα Σύρου. Ο τελευταίος έκρινε, μάλιστα, ότι οι δύο συλληφθέντες δεν χρειάζεται καν να μεταφερθούν στη Σύρο, ενώ ζήτησε από τη λιμενική αρχή Μυκόνου να συνεχιστεί η προανάκριση για την υπόθεση και αφού ολοκληρωθεί, να οριστεί τακτική δικάσιμος. Η κυρία Μπασιανά έχει αναλάβει στο μεταξύ να «τρέξει» την παράλληλη επιχείρηση που διαθέτει ο σύζυγός της με ξαπλώστρες και ομπρέλες στο κατάμεστο από κόσμο Καλό Λιβάδι. Ο θόρυβος των ταχύπλοων σκαφών που φεύγουν από την ακτή σέρνοντας τα «θαλάσσια δαχτυλίδια», όπως αποκαλούνται επισήμως οι φουσκωτές σαμπρέλες (γνωστά και ως tubes), έχει κοπάσει. Τα τζετ σκι είναι επίσης δεμένα και κανένα θαλάσσιο παιχνίδι δεν διενεργείται αφού η επιχείρηση είναι κλειστή «λόγω πένθους», όπως λέει στο «ΘΕΜΑ» η κυρία Μπασιανά. Και να ήθελε βέβαια να λειτουργήσει δεν θα μπορούσε, εφόσον το Λιμενικό απαγόρευσε τη λειτουργία της μέχρι να ελεγχθεί η νομιμότητά της. Το ίδιο κλειστές παραμένουν την Τρίτη σε όλο το νησί οι επιχειρήσεις θαλάσσιων σπορ «για λόγους πένθους», λένε οι υπεύθυνοι - «για να προλάβουν να καλύψουν τυχόν παρατυπίες», μας λένε παράγοντες του νησιού που γνωρίζουν καλά ότι ελάχιστοι τηρούν κατά γράμμα όσα ορίζει ο νόμος για τη σωστή και ασφαλή λειτουργία των κέντρων θαλάσσιων σπορ. Η κυρία Μπασιανά περιγράφει τη δική της εκδοχή του τραγικού περιστατικού: «Εκείνη την ώρα βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από το σημείο όπου βρίσκονται έξω τα θαλάσσια σκι. Ξαφνικά άκουσα φωνές, ουρλιαχτά και είδα πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται μπροστά από την επιχείρηση. Ηρθα τρέχοντας να δω τι συμβαίνει. Ακουσα ότι ένα από τα παιδιά έπεσε στο νερό. Αμέσως ένας άλλος οδηγός πήρε το ταχύπλοο για να το αναζητήσει. Εγώ κάλεσα το Λιμενικό. Παρακαλούσα τον Θεό να βγει ζωντανό από το νερό. Γνώριζα ότι φορούσε σωσίβιο. Ηταν η κακιά στιγμή. Κανένας δεν ήθελε να συμβεί αυτό. Εχουμε άδεια, είμαστε νόμιμοι γιατί έχουμε κι εμείς παιδιά. Από το 1997 είμαστε εδώ. Μεγαλώσαμε τόσα παιδιά σε αυτή την παραλία με αυτά τα παιχνίδια. Δεν θέλαμε να συμβεί αυτό. Σκέφτομαι μόνο το παιδάκι. Τίποτε άλλο. Τα ανήλικα παιδιά όμως δεν μπαίνουν σε αυτά τα θαλάσσια παιχνίδια χωρίς την έγκριση των κηδεμόνων τους. Κάποιες φορές συνοδεύονται από όσους γονείς το επιθυμούν», λέει χαρακτηριστικά στο «ΘΕΜΑ» η κυρία Μπασιανά. Αυτό που δεν λέει βέβαια είναι ότι δεν αρκεί να έχεις άδεια. Ούτε ένα ανήλικο παιδί κάτω των 16 να έχει απλά την έγκριση του κηδεμόνα του προκειμένου να κάνει ασυνόδευτο θαλάσσια παιχνίδια και συγκεκριμένα δαχτυλίδι. Σύμφωνα με το ΦΕΚ 444 αρ. 20 του άρθρου 9 (που αφορά το θαλάσσιο δαχτυλίδι), εκτός πολλών άλλων παραμέτρων (ομαλές καιρικές συνθήκες, όριο ταχύτητας στους 25 κόμβους, σωσίβια κ.τ.λ.), στο σκάφος πρέπει οπωσδήποτε να επιβαίνουν δύο άτομα από τα οποία ο χειριστής να κατέχει τα τυπικά προσόντα που προβλέπει ο νόμος. Βασικά, δηλαδή, πράγματα που πρέπει απαραίτητα να λαμβάνονται υπόψη πριν ξεκινήσει ο οποιοσδήποτε να κάνει τούμπες μέσα στα κύματα δεμένος σε ένα φουσκωτό δαχτυλίδι που με τον πρώτο στροβιλισμό του κύματος βρίσκεται μέσα στο νερό.

Αν ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει ακριβώς τι ορίζει ο νόμος, ο επιχειρηματίας που πήρε την άδεια λειτουργίας οφείλει τουλάχιστον να τον τηρεί. Κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, είναι υποχρέωση του Λιμενικού να κάνει τους απαραίτητους ελέγχους για να διασφαλίσει την ασφαλή για τους πολίτες λειτουργία των κέντρων θαλάσσιων σπορ. Οταν, δε, διαπιστώνει ότι δεν τηρούνται οι όροι ασφαλείας, να επιβάλλει τα πρόστιμα που ορίζει ο νόμος και στην ανάγκη την παύση λειτουργίας τους. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες του «ΘΕΜΑτος», από τον έλεγχο που διενήργησε το Λιμενικό Σώμα σε όλες τις επιχειρήσεις που διατηρούν σκάφη στις παραλίες της Μυκόνου δεν βρέθηκε ούτε ένας νόμιμος επιχειρηματίας, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι κανείς δεν έχει το πιο βασικό έγγραφο: την άδεια για τη χρήση σκαφών. Στην προκειμένη περίπτωση, όσοι έχει τύχει να βρίσκονται σε οργανωμένες παραλίες της Μυκόνου με θαλάσσια παιχνίδια κ.τ.λ. έχουν δει ιδίοις όμμασι αν τα σκάφη φεύγουν με ένα ή δύο άτομα, αν κινούνται με τις ταχύτητες που πρέπει, αν στη διαδρομή τους υπάρχουν ή όχι άλλα αγκυροβολημένα ή παραπλέοντα σκάφη ή αν σέρνουν 4 μονά ή δύο διπλά δαχτυλίδια, όπως επιτρέπεται - και όχι παραπάνω, όπως απαγορεύεται. Κι αυτό που βλέπουν όσοι λουόμενοι τυγχάνει να γνωρίζουν κάποια πράγματα σχετικά με τους θαλάσσιους νόμους είναι ότι οι κανόνες ασφαλείας τηρούνται κατά προσέγγιση και σίγουρα όχι πλήρως όπως θα έπρεπε, πολύ περισσότερο όταν στα θαλάσσια παιχνίδια συμμετέχουν κυρίως ανήλικα με άγνοια κινδύνου. Οσο για το αν το Λιμενικό κάνει τους απαραίτητους ελέγχους, ο τόπος βοά πως οι έλεγχοι από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι ανύπαρκτοι. Θες επειδή επιχειρηματίες και μέλη του Σώματος σε μια κλειστή κοινωνία αναπτύσσουν στενές σχέσεις; Θες επειδή στόματα κλείνονται με άνομα μέσα; Θες επειδή η έλλειψη προσωπικού και ο φόρτος εργασίας κάνει τέτοιους ελέγχους να φαίνονται «παροχή πολυτελείας»; Θες όλα αυτά μαζί; Σημασία έχει ότι επίσημη απάντηση από το Λιμενικό δεν πήραμε.

Η προσπάθειά μας να αποσπάσουμε πληροφορίες σχετικά με το περιστατικό από τον λιμενάρχη Μυκόνου Αγησίλαο Μάνη πήγε στράφι με το πρόσχημα ότι η υπόθεση βρίσκεται ακόμα σε στάδιο έρευνας και προανάκρισης και ότι κάθε δήλωση σε αυτή τη φάση είναι απαγορευτική. Ας ελπίσουμε να διαψευστούμε για την πληροφορία ότι το Λιμενικό Σώμα δεν έχει παραχωρήσει καμία άδεια για τη χρήση των σκαφών. Επίσης τον ίδιο τοίχο βρήκαμε και όταν απευθύναμε σε άλλα μέλη του Σώματος την ερώτηση αν τηρούνται οι προδιαγραφές για την ασφαλή λειτουργία των κέντρων θαλάσσιων σπορ του νησιού. Για την ιστορία, πάντως, η επιχείρηση της οικογένειας Μπασιανά διαθέτει άδεια λειτουργίας τόσο από το Λιμενικό για την εκμετάλλευση της θαλάσσιας περιοχής όσο και από τον Δήμο της Μυκόνου για τα 50 τ.μ έκτασης στην παραλία που χρειάζεται η επιχείρηση προκειμένου να διατηρήσει στην ακτή τον εξοπλισμό της. Για την εν λόγω άδεια καταβάλλει ετησίως στον δήμο το ποσό των 1.500 ευρώ, όπως και όλες οι επιχειρήσεις θαλάσσιων σπορ που μετά από δημοπράτηση πήραν άδεια λειτουργίας.

Η «άγνοια» της δημάρχου: «Δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν ξαπλώστρες στο Καλό Λιβάδι»

Τα θέματα ασφαλείας και η διενέργεια ελέγχου για τη σωστή λειτουργία των κέντρων θαλάσσιων σπορ, που είναι κυρίως ευθύνη του Λιμενικού, δεν είναι τα μόνα που εγείρονται. Η απόσταση στην οποία θα έπρεπε να βρίσκονται αυτά από τους λουόμενους που λιάζονται στις ξαπλώστρες τους, καθώς και οι άδειες των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται ομπρέλες και ξαπλώστρες είναι θέματα ευθύνης της Δημοτικής Αρχής, που όμως δείχνει μια περίεργη δυστοκία στη διενέργεια ελέγχων, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τα στοιχεία. Η δήμαρχος Ειρήνη Γρυπάρη, που επίσης μιλάει για «κακή στιγμή» σχετικά με το τραγικό περιστατικό και ότι από την πλευρά του δήμου υπάρχει νόμιμη άδεια της επιχείρησης (παραπέμποντας στο Λιμενικό για ό,τι άλλο προκύπτει εντός θαλάσσης), σε ερώτηση του «ΘΕΜΑτος» αν ο δήμος διενεργεί ελέγχους στην παραλία σχετικά με τις επιχειρήσεις που νοικιάζουν ομπρέλες και ξαπλώστρες στο Καλό Λιβάδι, δίνει μια εξωφρενική απάντηση: «Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ξαπλώστρες στην παραλία»... «Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν από την Κρήτη ως το Διδυμότειχο και από το Λος Αντζελες ως τη Σαουδική Αραβία και την Αυστραλία και να μη γνωρίζει η δήμαρχος;» είναι η δική μας απορία. «Ο δήμος έχει εκδώσει άδειες στις επιχειρήσεις σίτισης της παραλίας που απευθείας παίρνουν την άδεια εκμετάλλευσης για ξαπλώστρες και ομπρέλες. Αν άλλες επιχειρήσεις λειτουργούν χωρίς την άδειά μας, εμείς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αν πρώτα δεν έρθουν από την Αστυνομία καταγγελίες για παρανομίες εφόσον εμείς δεν διαθέτουμε πια Δημοτική Αστυνομία. Οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε και ελέγχους», είναι η απάντηση, που δείχνει ένα μέρος μόνο του παραλογισμού λειτουργίας των τοπικών αρχών - ή ίσως να δείχνει κάτι άλλο, όπως τον αλληθωρισμό, αν όχι τον στραβισμό, στα κακώς κείμενα για να μη διαταραχθούν κάποιες αγαστές σχέσεις, λένε οι κακές γλώσσες. Πάντως, φοβούμενη τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας και της κοινής γνώμης συγκάλεσε προχθές εκτάκτως δημοτικό συμβούλιο για εξέταση και πιθανή καταγγελία της σύμβασης με τον επιχειρηματία στο Καλό Λιβάδι, πρόταση η οποία τελικά δεν πέρασε. Αντιδράσεις όμως για τις παράξενες αυτές πρακτικές και νοοτροπίες υπάρχουν και μέσα από τον ίδιο τον δήμο. Η Οικονομική Υπηρεσία (και αντιπολίτευση) του Δήμου Μυκόνου έστειλε εγγράφως υπόμνημα προς τη δήμαρχο του νησιού τονίζοντας ότι τόσο η καθυστέρηση της δημοπρασίας των παραλιών όσο και η μη πραγματοποίηση του ελέγχου μειώνουν τα έσοδα του δήμου. Να σημειωθεί ότι για κάποιο περίεργο λόγο η δημοπράτηση φέτος για τις παραλίες Καλό Λιβάδι, Καλαφάτη και Ελιά έγινε στις 15 Ιουλίου, κυριολεκτικά στην καρδιά του καλοκαιριού κι ενώ όλες οι επιχειρήσεις δούλευαν ήδη στο φουλ, με το νησί να βουλιάζει από κόσμο.

Δημοπρασίες στα μέσα Ιουλίου

Στη δημοπράτηση του Ιουλίου κανείς επιχειρηματίας, εκτός εκείνων που ήδη έχουν επιχειρήσεις σίτισης, δεν ενδιαφέρθηκε, κάτι που σημαίνει ότι όσοι, π.χ. στο Καλό Λιβάδι, νοικιάζουν ομπρέλες και ξαπλώστρες και δεν είναι ιδιοκτήτες εστιατορίου προφανώς λειτουργούν χωρίς άδεια. Ακόμα πιο περίεργο είναι όμως ότι λίγες μόνο μέρες πριν από τη δημοπράτηση του Ιουλίου για την εκμετάλλευση χώρων στις εν λόγω παραλίες, η κυρία Γρυπάρη πρότεινε στο δημοτικό συμβούλιο να λειτουργήσει ένας ακόμα χώρος 50 τ.μ. στο Καλό Λιβάδι για τη χρήση θαλάσσιων σπορ, πρόταση που προκάλεσε αντιδράσεις στα μέλη και τελικώς καταψηφίστηκε αφού σε μια ήδη υπερφορτωμένη παραλία ένα δεύτερο κέντρο θαλάσσιων σπορ θα προκαλούσε όχι μόνο κυκλοφοριακό έμφραγμα σε στεριά και θάλασσα, αλλά θα εγκυμονούσε και κινδύνους.
Μετά την αποτυχία της πρώτης δημοπράτησης, προγραμματίστηκε άλλη μία, παραμονές του Δεκαπενταύγουστου, για τις ίδιες παραλίες και για τις ίδιες χρήσεις (ξαπλώστρες/ομπρέλες) για Λια και Καλό Λιβάδι και για λειτουργία ενός ακόμα κέντρου θαλάσσιων σπορ και εκμετάλλευσης ομπρελών για Καλαφάτη.

Βροχή οι καταγγελίες, ανύπαρκτοι οι έλεγχοι

Τέλος, οι ισχυρισμοί της κυρίας Γρυπάρη ότι δεν μπορεί να προβεί σε ελέγχους στις παραλίες αν δεν φτάσουν πρώτα στον δήμο καταγγελίες από τις αστυνομικές αρχές Μυκόνου καταρρίπτονται εξίσου όπως προκύπτει από τα έγγραφα που έχει στα χέρια του το «ΘΕΜΑ». Σύμφωνα με αυτά, η Αστυνομική Διεύθυνση ενημερώνει τον δήμο για την εξακρίβωση παρανομιών δύο τοπικών επιχειρήσεων με ομπρέλες και ξαπλώστρες στην παραλία της Ελιάς που έχουν υπερβεί κατά πολύ τόσο τον επιτρεπόμενο αριθμό τους όσο και της έκτασης που καταλαμβάνουν και καλεί τον δήμο να προβεί στην επιβολή προστίμων. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της παραλίας του Πανόρμου, μια παραλία που θεωρείται προστατευόμενη περιοχή και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ως εκ τούτου, ξαπλώστρες, ομπρέλες και λοιπά κτίσματα απαγορεύονται εκτός των δύο εστιατορίων που έχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας. Το θέμα είναι ότι οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων βρήκαν τη δική τους πατέντα και αντί για ξαπλώστρες απλώς τοποθέτησαν στρώματα πάνω στην παραλία και στη θέση ενσφηνώμενων ομπρελών έβαλαν αποσπώμενες. Παρ’ όλα αυτά, δεν απέφυγαν τις καταγγελίες και την επίσκεψη των αστυνομικών αρχών που κατέγραψαν τις παρανομίες και με τη σειρά τους ενημέρωσαν τη δήμαρχο προκειμένου να προβεί στις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις. Οι ισχυρισμοί πάντως στο «ΘΕΜΑ» της κυρίας Γρυπάρη, η οποία και γι’ αυτό το περιστατικό δήλωνε άγνοια, είναι ότι από τη μεριά του ο δήμος δεν έδωσε ποτέ άδεια για «στρώματα και αποσπώμενες ομπρέλες» και ότι, αν οι ιδιοκτήτες πήραν άδεια από την Κτηματική Υπηρεσία που από την 1η Ιουνίου έχει την αρμοδιότητα να προβαίνει στην έκδοσή τους εφόσον κρίνει ότι οι αιτούντες τη δικαιούνται, εκείνη δεν μπορεί να το γνωρίζει. Το απόλυτο μπάχαλο, δηλαδή, τα αποτελέσματα του οποίου πληρώνουν οι πολίτες μερικές φορές ακόμη και με τη ζωή τους.

Το δράμα της οικογένειας Πασχαλάκη
Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των φίλων του άτυχου 10χρονου Μιχάλη

Απρίλιος του 2014. Ο μαθητής του Δ1 τμήματος του Κολλεγίου Αθηνών, Μιχαήλ Πασχαλάκης, τερματίζει πρώτος στους αγώνες δρόμου 50 μέτρων που διοργανώνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή το σχολείο όπου φοιτά. Οι φίλοι του τον σηκώνουν ψηλά κι εκείνος τους προτρέπει να τρέξουν κι άλλο. Ακόμη πιο γρήγορα, ακόμη πιο μακριά.

«Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη», λέει μητέρα συμμαθητών του άτυχου 10χρονου και συνεχίζει: «Ο Μιχαήλ δεν ήταν απλώς η χαρά της ζωής. Ηταν η ίδια η ζωή. Αθλητικός και πρόσχαρος, ένα παιδί που ξεχώριζε με ό,τι καταπιανόταν. Καλός μαθητής, καλός αθλητής και πάνω απ’ όλα καλό παιδί, κάτι που οφειλόταν στην ιδιαίτερα στενή σχέση που είχε με τους γονείς του. Με τον Παναγιώτη, τον πατέρα του, έκαναν σχεδόν τα πάντα μαζί και αυτός φρόντιζε να ξεκλέβει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε από τις ανειλημμένες επαγγελματικές του υποχρεώσεις -μαζί με τον αδελφό του Νίκο είναι ιδιοκτήτες της γνωστής εταιρείας πληροφορικής Q&R- προκειμένου να βρίσκεται δίπλα του. Το ίδιο και η μητέρα του η Ελευθερία. Οι γονείς του είχαν πάντα τον έλεγχο των πραγμάτων και ίσως σε κάποια σημεία ήταν έως και υπερπροστατευτικοί, γεγονός για το οποίο υπήρχε πολύ συγκεκριμένος λόγος. Απ’ ό,τι έχω ακούσει από άλλες μαμάδες, η Ελευθερία έμεινε έγκυος και μάλιστα με διπλή κύηση, ύστερα από πάρα πολλές προσπάθειες. Εχασε όμως το ένα παιδί και έμεινε ο μονάκριβος Μιχαήλ τους, στον οποίο ο Παναγιώτης και η Ελευθερία αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή και όλα τους τα ψυχικά αποθέματα αγάπης. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κάποιος την τραγωδία αυτής της οικογένειας. Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι».

Αυτό το καλοκαίρι ο Μιχαήλ ήταν πολύ χαρούμενος καθώς θα μοιραζόταν τις καλοκαιρινές διακοπές του με συμμαθητές του από το σχολείο. Τη μοιραία μέρα της 11ης Αυγούστου βρισκόταν παρέα με τους συμμαθητές του στην παραλία Καλό Λιβάδι -περιοχή όπου η οικογένεια διατηρεί εξοχικό- όταν τα παιδιά ζήτησαν να κάνουν tubes, «καναπέ» σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία: «Ο Μιχαήλ βρισκόταν στον ίδιο “καναπέ” με τους φίλους του όταν ξαφνικά έχασε την ισορροπία του λόγω υπερβολικής ταχύτητας που ανέπτυξε το σκάφος. Τα παιδιά, βλέποντάς τον να πέφτει στη θάλασσα, άρχισαν να ουρλιάζουν στον χειριστή του σκάφους να σταματήσει», λέει φίλη της οικογένειας και συνεχίζει:

«Σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, εκείνος, αντί να σταματήσει, συνέχισε την πορεία του, για να πάρει τη μοιραία στροφή. Κανένα από τα παιδιά δεν μπορεί να καταλάβει την απρόβλεπτη αντίδραση του χειριστή να στρίψει με ταχύτητα το σκάφος ανάποδα. Το μετά δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Επικράτησε πανικός. Κάποιοι στη Μύκονο επιμένουν ότι όση ώρα ο χειριστής έψαχνε για το παιδί, το είχε μαγκώσει από το σωσίβιο και πως το Λιμενικό το βρήκε κάτω από το σκάφος. Η σορός άλλωστε δεν βγήκε στην ακτή. Τα παιδιά ακόμη δεν μπορούν να συνέλθουν, ούτε και να πιστέψουν ότι έχασαν τον αγαπημένο φίλο τους για πάντα. Ο γιος μου από τη στιγμή που το έμαθε δεν έχει σταματήσει να κλαίει. Αυτό που έγινε ήταν τόσο άδικο που κάποιος πρέπει να το πληρώσει ακριβά. Εκείνο το απόγευμα άρχισε να φυσάει έντονα στα ανοιχτά του κόλπου. Το ότι ο υπεύθυνος το παρέβλεψε αποτελεί από μόνο του ένα τεράστιο λάθος».

Ωστόσο, όσα λάθη κι αν καταλογιστούν κι όποια τιμωρία κι αν επιβληθεί στους υπευθύνους, το κακό έχει ήδη γίνει. Ενα κακό για το οποίο οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι δεκάχρονα παιδιά...