Μόνο πολύπαθο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το χώρο αναψυχής "Πετροκάραβο" στην περιοχή στο Γούβι του Βροντάδου, αφού τα όσα έχει υποστεί από ...
Μόνο πολύπαθο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το χώρο αναψυχής "Πετροκάραβο" στην περιοχή στο Γούβι του Βροντάδου, αφού τα όσα έχει υποστεί από τότε που διαμορφώθηκε σαν χώρος αναψυχής και περιπάτου δεν είναι και λίγα. Το κακό βέβαια είναι ότι όσα παθαίνει αυτός ο χώρος, από την αμέλεια όσων έχουν την ευθύνη της αποκατάστασης ή συντήρησής του σε μία ανεκτή κατάσταση, έχουν αντίκτυπο πάνω σε όσους θέλουν να το χαρούν είτε για περπάτημα είτε για χαλάρωση και ηρεμία από όσα τριβελίζουν το σώμα και το πνεύμα τους.
Οι τελευταίες βροχές έφεραν στο νου μου έναν καθηγητή, που όταν τον ρωτούσαμε - μαθητές τότε του γυμνασίου- πώς τα πήγαμε σε κάποιο διαγώνισμα, μας απαντούσε με το αμίμητο "η νεκροψία θα δείξει", εννοώντας τη διόρθωση και βαθμολογία των γραπτών. Και στους περιφερειακούς πεζόδρομους του Πετροκάραβου "νεκροψία" είναι η βροχή, που όποτε πέφτει, τα γεμίζει νερό και αποκαλύπτει τις κατασκευαστικές τους ατέλειες.
Και άντε τώρα εσύ να περπατήσεις, αφού Χριστός δεν είσαι που βάδισε πάνω στο νερό. Θα υπήρχε βέβαια η εύκολη λύση να μην περπατάς εκεί για όσες μέρες το νερό επιμένει να λιμνάζει και είναι πολλές αυτές μέσα στο χειμώνα και την άνοιξη. Όμως η δύσκολη, αλλά σωστή, λύση που αφορά τη δημοτική αρχή, είναι να δώσει τις σωστές κλίσεις και να ανοίξει υδρορροές, ώστε να αποστραγγίζονται τα νερά. Δυστυχώς όμως δεν εφαρμόζεται, αφού υπάρχει το συνήθειο να ξεχνάμε το πρόβλημα όταν αυτό περάσει και να το ξαναθυμόμαστε άμα ξαναπαρουσιαστεί. Έτσι περιμένει, όποιος επιθυμεί να περπατήσει, το φυσικό φαινόμενο της εξάτμισης να κάνει το θαύμα του.
Από την άλλη ένα υπόσκαφο (τσιμεντένιο κτίσμα κάτω από τη στάθμη του εδάφους) κοντά στην υπάρχουσα πλατεία, που προοριζόταν, όπως λένε, για αναψυκτήριο, σήμερα χάσκει σαν ανοιχτός τάφος περιμένοντας πελάτη, αφού παρόλο που είναι περίκλειστο με σύρμα, δεν εγγυάται κανείς την αποτροπή πτώσης σ’ αυτό. Επειδή, εκτός των άλλων, δέχεται είτε με τον αέρα είτε με την αναισθησία ορισμένων, διάφορα σκουπίδια -μέχρι και μια μοκέτα έχει μέσα- γίνεται εστία μόλυνσης και για το διπλανό χώρο της παιδικής χαράς, που φιλοξενεί αθώα παιδιά.
Η παραπάνω απειλητική χαβούζα δε χρησιμεύει σε τίποτα, όπως έχει αποδείξει ο χρόνος. Παρόλα αυτά η μόνιμη επωδός των εκάστοτε δημοτικών αρχών "η Κτηματική Υπηρεσία δεν επιτρέπει καμία παρέμβαση στο χώρο" την διατηρεί, χωρίς να παίρνει μια απόφαση για την τύχη της. Αν όμως πέσει μέσα ένας άνθρωπος, αν κάποιο παιδί χτυπήσει σοβαρά, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;
Λίγα μέτρα πιο κάτω στέκει ακόμα ασυντήρητη και κεκλιμένη σαν τον Πύργο της Πίζας μία παράγκα, σε κακό χάλι, έτσι για την... ευμορφία του περιβάλλοντος χώρου. Θα μπορούσε να ευπρεπιστεί, αφού πια στήθηκε και να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε δημιουργική δραστηριότητα αναπτύσσεται εκεί. Πάντως η κατάσταση που βρίσκεται μόνο απαράδεκτη μπορεί να κριθεί.
Το ίδιο μοτίβο συναντιέται και στη βορινή πλευρά του λιμενικού καταφυγίου. Εκεί στέκεται ακόμα υποστυλωμένο και στοιχειωμένο από την εγκατάλειψη, σάπιο πλέον και υπό διάλυση, το μουσειακό αλιευτικό "ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ". Βλέποντάς το ποιος δε θα θυμηθεί το δημοτικό τραγούδι "ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν". Κι εδώ βεβαίως δεν πρόκειται για της Άρτας το γιοφύρι, αλλά για το εμβληματικό σκάφος που δέθηκε με το χώρο από το 2012 όπου και εγκαταστάθηκε, αλλά απαξιώθηκε από όλες τις δημοτικές αρχές μέχρι σήμερα κι έφτασε στο σημείο να σαπίσει. Κι ό,τι που -παραμονές πια των εκλογών- εδέησαν να το επιδιορθώσουν, ανακάλυψαν ότι η σήψη του είναι τόση που δεν επιτρέπει και πολλά-πολλά μετά από επτά χρόνια απραξίας. Έτσι ψυχομαχεί σήμερα, ξεντερισμένο, περιμένοντας την ολοκλήρωση της πολυπόθητης επισκευής, με τα σάπια του ξύλα και σίδερα πεταμένα τριγύρω κι ένα ντεπόζιτο μέσα στο κουφάρι του, που φαίνεται μισογεμάτο και πιθανότατα στη θέση που βρίσκεται δείχνει ότι ήταν η πετρελαιαποθήκη του σκάφους. Περιμένει το "φιλί της ζωής" ή και "τον τελευταίον ασπασμόν" απ’ όσους το αγάπησαν και το έκαναν σύμβολο της περιοχής; Άγνωστο.
Το μόνο που στέκει αλώβητο στο χρόνο και στην επεμβατική μανία "ανάπλασης" των πάντων, στο βωμό μιας απροσδιόριστης τουριστικής ανάπτυξης, ασύνδετης με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων τούτου του τόπου, μένει η πέτρα που έδωσε το όνομά της στο χώρο· το "Πετροκάραβο". Το εγγύς μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η τύχη της.
Κατά τα άλλα τα κράσπεδα των πεζοδρόμων -είναι δεν είναι θρυμματισμένα- σύντομα θα ασπριστούν, οι διαγραμμίσεις στάθμευσης ξανάνιωσαν, παρόλο που τις χάλασε ήδη το μηχάνημα που ξηλώνει την άσφαλτο του παραλιακού δρόμου, τα καλλωπιστικά φυτά είναι κουρεμένα και οι επισκέπτες του Πάσχα θα περιηγηθούν τους χώρους που φαίνονται, αλλά όλα όσα είναι δυνατό να κρυφτούν, θα τα καλύψει το χαλί που σκεπάζει τα στραβά αυτού του τόπου, όσο εμείς δεν το τραβάμε για να αποκαλύψουμε την πικρή αλήθεια, για να απαιτήσουμε την εδώ και τώρα επανόρθωση και λύση τους.